اشعار

کوچکـتری و در پناه خواهرت هستی            هر لحظه در پیش نگاه خواهرت هستی

بـار بـلا بر دوش زیـنب هـست اما تو            هرچه نباشد تکـیه‌گاه خواهرت هستی

از مـعـنی اُمُّ المـصـائب کـم نداری تو            وقتی شریک سوز و آه خواهرت هستی

با این کبودی‌های دست و صورت و بازو            آئـیـنـه‌دار روی مـاه خـواهـرت هستی

دنـبـال اطـفـال بـرادر در دل صحـراه            همراه خواهر در سپاه خواهرت هستی

ای یــادگــار آخــریـن خــانــۀ زهـــرا            آیا رفـیـق نـیـمه‌راه خـواهـرت هـستی

برگرد نـفـس مطـمئنه با تـنی مجروح            فردای محشر تو گواه خواهرت هستی

پروردۀ‌ زهراست‌ از این‌ رو رشیده‌ست            دریـای بی‌پـایانِ اوصـاف حـمـیده‌ست

او زینب‌ صُغری‌ست این‌ یعنی‌ خدا، باز            “زیـنت”برای شـاه مـردان آفـریده‌ست

مانند زهـرا؛ مثل زینب؛ چون خـدیجـه            او افــتـخـارِ بــانــوانِ بــرگُـزیـده‌سـت

آنسان که ما زهـرا تـر از زینب ندیدیم            چشم فـلک زینب‌تر از او را ندیده‌ست

وقتی‌ که دِق کرده‌ست از داغ حُسینش            فرض‌ است بر ما که بگوئیم او شهیده‌ست

او‌ از طـفـولـیت شـبیه خواهر خـویش            مـاتم‌ کـشـیـده؛ زجر دیده؛ داغـدیده‌ست

پیری قبل از موعـد او بی‌سـبب نیست            بر شـانـه از آغـاز بار غـم کـشیده‌ست

این سرو پا برجا اگر قدّش کمانی‌ست            میراث‌ادارِ مـادری قـامت خـمـیده‌ست

خاکم به سر، زخم زبان از شمر خورده            وقـتـی دم دروازۀ سـاعـت رسیـده‌ست

خاکم به سر، از آفـتاب گرم و سوزان            هم چادرش پوسیده هم رنگش پریده‌ست

از کعـب نـی بـایـد بـپـرسی چند منزل            جـان یـتـیـمان بـرادر را خـریـده‌ست؟

اینکـه رقـیّـه تـشـنه جان داد و گرسنه            در بـینِ ویـرانه امـانـش را بُریـده‌ست

دسـت من و دامـان تـو یا اُمِّ کـلـثـوم            جـان و تـنـم قـربـان تـو یا اُمِّ کـلـثوم

درد مـن و درمـان تـو یـا اُمِّ کـلـثـوم            چـشم من و احـسـان تو یا اُمِّ کـلـثـوم

 تو جـلـوۀ زهـرا و نـور مرتـضایی

تو نـور قـلـب فـاطـمـه نـور خـدایـی

هم جان زهـرایی و هم جـانان حیدر            هم روح زهرایی و هم ریحان حیدر

شد جان احمد مرتضی تو جان حیدر            ای جان به قـربان تو و قربان حیدر

تــو دلــبــر اربـاب‌هـای عـالـمـیـنـی

جان عـلی، جان حسن، جان حـسینی

تـو اُمِّ کـلـثـومـی نـشـد قـدر تـو پـیـدا            قدر تو پیـدا می‌شـود در صبـح فـردا

ای زینب دیـگـر به اهـل بیت طـاهـا            مدح تو بس نور علی هستی و زهرا

وصف تو را باید بهـشـتی‌ها بگـویند

باید نـبـی و حـیـدر و زهـرا بگـویند

از کـودکی با درد و غـصـه آشـنایی            مثل حسن تو غـصه دار کـوچـه‌هایی

از غـصـۀ مـادر هـمـیـشـه در نوایی            تـو شـاهـد اشـک روان مـجـتـبــایـی

تو بـودی و آهی که مانده کـنج سینه

تـو بـودی و زخـم غـم یـاس مـدیـنـه

گـویـنـد در را دیـده‌ای و مـیخ در را            در پشت در یک مادر کشته پسر را

با دست بسته حیدر خونین جگـر را            در بین آن کوچه چهل بی‌پا و سر را

دیدی به مسجد مرتضی را می‌کشیدند

کـفـتـارها شـیـر خـدا را می‌کـشـیدند

تو محـو الـطـاف خـدا بـودی همیشه            با سـیـنـه‌ای غـرق بـلا بودی همیشه

غرق غم و صبر و رضا بودی همیشه            تو روضه خوان کربلا بودی همیشه

دیـدی به دشـت کـربـلا رأس بُـریـده

دیـدی ز غـصـه قـامت زینب خـمیده

او هم کنار پیکر بی‌سر رسیده است            هم پای عمّه تا لب مقتل دویده است
افتاده روی سینۀ زخـمی‌تـرین شهید            از زخم سنگ و تیغ و عصا بوسه چیده است

او هم هزار و نهصد و پنجاه کینه را            در عمق زخم‌های گل چیده دیده است
پیغام کـشته بین دو دریا به شیعه را            از لابلای حـنجـر پاره شـنـیده است
از کربلا به کوفه و از کوفه تا به شام            کلّ مسیر، اشک نگاهش چکیده است
هر قطره آب خورده عمو را صدا زده            لطمه‌زنان روضۀ دست بُـریده است
بازار رفـته است به او حق دهید که            مثل تمام فـاطـمه‌ها قـد خـمیـده است
از نسبت کـنـیزیِ موسـرخِ بزم شام            هر صبح و شام رنج زیادی کشیده است
خوابی اگر رسیده به چشمان خیس او            با خوابِ تیرِ حرمله از جا پریده است
مرگـش فـرا رسیده ولی او حـقـیقـتاً            در کـربـلا مـیانۀ مقـتل شهـیده است

ای ‌جلـوه‌گاه‌ِ عـصمت خاتون‌ عـالـمـین            پرده‌نـشـین‌ِ قـصرِ حـیا؛ دخـترِ حـسـین

ای وام‌دار نـــور وجــودِ تــو آفــتــاب            مَکـنُـونـه گـوهـر صـدف دامن رُبـاب

بـسـیـار گـشـتـه‌ایـم؛ نـداری قـریـنـه‌ای            بیخود که نیست درخور نام سکـینه‌ای

بر ما رسیده‌ این‌ سُخـن ‌از شاهِ‌ کـربـلا            تو غـرق‌ در خـدا شـده‌ای از اَلَـست‌ها

شعری‌که‌ صَرف ‌مدح ‌تو شد دُرِّ ‌قیمتی‌ست            در خانه‌ای ‌که ‌نام ‌تو باشد چه ‌برکتی‌ست!

بر من که در دلم احدی نیست غیر تو            آرامـش اسـت در گِـرو ذکـر خِـیـر تو

فارغ نـبـوده‌ای نـفـسـی از غـم حـسین            ای ‌شصت ‌سال ‌سوخته‌ در ماتم‌ حسین

در کوچه‌های کوفه غرورت‌ شکسته شد            چون دست‌های ‌کوچکت از پُشت بسته شد

مـرثـیـه‌خــوان داغ شـهــیـدان کــربـلا            طـوبـای قـد خـمـیـده ز طـوفـان کربلا

سجده به‌ خاک ‌پای تو چون رزق ما نبود            شـد سـهـم خـارهـای بـیـابـان کــربــلا

یادت ‌که ‌هست پیش نگاه تو موج موج            «خون می‌گذشت از سر ایوان کربلا»

از ‌حال‌ رفت‌ گوش‌‌ِ تو وقتی‌ که‌ دشمنان            «کردند رو به خـیمـۀ سلطان کـربلا»

از حجم این مصیبت سنگین قدت خمید            بی‌سر تو را پدر چو در آغوش خود کشید

بیخود پدر نخوانده‌ به ‌گوش ‌تو«شیعتی»            از تـشـنگی نـبـود فـزون‌تر مـصیـبـتی

با بُغض گریه کردی و راه گلو گرفت            وقتی‌ عمو در علقمه از خون وضو گرفت

پس بعد از آنکه آب ز‌ شرم تو آب شد            اشک تو شـصت سال نـثار ربـاب شد

دیدی‌ چقدر در پی هم استخوان‌ شکست            بس تـازیـانه بر بدن دخـتـران‌ نشـست

اینها نـداشت تـازگی آری که پـیـش‌تر            پـیچـیـده تـازیـانه به بـازوی یک نـفـر

شلّاق‌ خورد بسکه‌ در آن‌ کوچه‌ از سپاه            انگـشت‌های فـاطـمه بی‌جـان شدنـد! آه

قـنفـذ به بال زخـمی بـانـو نکـرد رحم            شمشیر در غـلاف به بازو نکرد رحم

دنـیـا خـراب شـد بـه سـر شـاه لافـتـی            از هوش رفت حوریّه‌اش بین کوچه‌ها

بـا کــلامُ اللهِ نــاطــق هــم‌کـــلام!             ای سـکـیـنه! بر کـرامـاتت سلام!

مشعـل روشن ز مـصـباح الهـدی             در عـبادت غرق و مجـذوب خـدا

برتـرین زن‌های عـصر خـویشتن             یــادگــار مـــانــدگــار پــنــج تــن

در زنـان هـاشـمی صاحـب وقـار             خـانـدان فــاطــمــی را افــتــخـار

آفتابی خود که عمری در حجـاب             بــوده‌ای در سـایــه‌ســار آفــتــاب

ای فـصاحـت بی ‌نـوایت، بـی‌نـوا             صـد نـوا از نــای تـو در نـیـنــوا

در اســارت نــقـش ایـفـا کـرده‌ای             پا بـه پـای عـمـّه غـوغـا کـرده‌ای

در حـرم، در خـیمه‌گه، در قـتلگاه             در مـسـیــر کـوفـه و شـام سـیــاه

مـی‌درخـشـد نـام تـو، گـفـتـار تـو             اشـک تـو، ایـمـان تـو، ایـثـار تـو

خورده بر جان و دلت مُهر عطش             شام غـربت دیدی و ظُهـر عطش

از عـطش گـر چه ز پـا افـتاده‌ای             سهـم آب خـود به طـفـلان داده‌ای

در مـصـائـب پــایـداری کـرده‌ای             عـمّـه را با صبـر یـاری کـرده‌ای

در وداع آخــریـنـت بــا حــسـیـن             کز حرم برخاست بانگ یا حسین

اوّلـین کـس را که مـولا یـاد کـرد             نـام شـیـریـن تـو را فــریـاد کـرد

ای سـکـیـنـه حـامـی ایـتـام بـاش!             ای دل‌آرامِ حـــسـیــن آرام بــاش!

قـطـره‌های اشک بر سـیـما مـزن             شـعـلـه‌هـای درد بــر دل‌هـا مـزن

پـیـش‌تــر آ نــزد بــابــا پـیــش‌تـر             گـریـه‌ها در پیـش داری بـیـشـتـر

رفت در میدان و دیگـر برنگشت             برنگشت و از تن و از سر گذشت

رفت و پنهان از نظر شد منظرش             تا که دیـدی بـر فـراز نـی سـرش

طاقـت از کـف داده و دل باخـتی             خویش را بر خاک و خون انداختی

در وداع سـیـنـه‌ سـوز خـویـشـتـن             دست بـردی زیر آن خـونین بـدن

تا گـرفـتـی آن تـن صـد چـاک را             سـوخـت آهـت خـیـمـۀ افـلاک را

زان زیارت در فـضا هنگامه شد             پــاره‌هـای دل زیــارت‌نــامـه شـد

مـاه محـمـل باز انـجـم را بخـوان             «شیعَتی مَهما شَرِبتُم» را بخـوان

مُسلم شهید شد وَ تو خواندی حمیده را            مـرهـم نـهـادی آن جگـر داغ‌ دیده را

با واژه‌هـای سبـز تـسلّا و دست مهـر            ساحل شدی نگاه به طـوفان رسیده را

اینـک تو می‌روی و من امـا یتـیـم‌تـر            باید چگونه آن سر در خون تپیده را...

فردا کسی به دخـتر تو رحـم می‌کـند؟            آرام می‌کـنـنـد مـصـیبت کـشـیـده را؟

بگـذار قـدری اشک بریـزم به دامنت            تا حس کنم حرارت شعـری شنیده را

شعر من آتش است، عطشناک و ناتمام            بـایـد به انتـهـا بـبـرم این قـصـیـده را

مپرس حال دل داغدار و چشم ترم را            شکسته صاعـقۀ تازیانه، بال و پرم را

اگر فـرات به دجله بریزد و بخـروشد            نمی‌نـشـانـد، یک ذره آتش جـگـرم را

غروب بود که با کاروان، به شام رسیدم            در آفتاب رصد کن، حکایت سفـرم را

کـدام اقـیـانوس، از دهان رود شـنـیـده            تـغــزل کـلـمـات بــرادر و پــدرم را؟

چگونه سرو بمانم؟ که خط خاطره و خون            شکسته است دلم را، شکسته بال و پرم را

نه از لباس کهنه‌ات نه از سرت شناختم            تو را به بـوی آشـنـای مـادرت شـناخـتم

تو را نه از صدای دلنشین روزهای قبل            که از سکوت غصه‌دار حنجرت شناختم

قیام در قـعـود را، رکـوع در سجـود را            من از نـماز لحـظه‌های آخـرت شناخـتم

غروب بود و تازه من طلـوع آفـتاب را            به روی نـیـزه، از سـر منـوّرت شناختم

شکست عهد کوفه این گـناه بی‌شمار را            به زخـم‌های بی‌شمار پیـکـرت شناخـتـم

تو را به حس بی‌بدیل خواهر و برادری            به چـشم‌های بی‌قـرار خواهرت شناخـتم

اگرچه روی نیـزه‌ای ولی نگـاه کن مرا            نگاه کن؛ منم سکینه دخترت... شناخـتم؟

ای دسـتـه گل وحی به گـلـزار مدینه            قـرآن حسین ابن عـلی بر روی سینه
بر عـمـۀ سـادات هـمـانـنـد و قـریـنه            دریـای کـمالی و وقـاری و سـکـیـنه

هم فرش‌نشین استی و هم عرش مقامی
همه عمّه و هم خواهر و هم دختِ امامی

سـر تـا قـدم آئـیـنـۀ پـا تـا سـرِ زهـرا            زهرا به تو بالد که تویی کوثرِ زهرا
هم کـوثر زهرایی و هم دخـتر زهرا            با زینب کـبرا شده هـم سنگـر زهـرا

گردون شرف را ز ازل قـائمه‌ای تو
در شرم و حـیا فاطـمۀ فـاطـمه‌ای تو

هنگام دعا مرغ سحر با تو سخن گفت            هفتاد و دو تابنده قمر با تو سخن گفت
خورشید به بالای شجر با تو سخن گفت            از حنجر ببریده پدر با تو سخن گفت

ای نهضت سالار شهیدان به تو مدیون
تـو دختر قرآنی و قرآن به تو مدیون

نه نام سکینه، که وجود تو سکینه است            سر تا قدمت راضیه، مرضیه، امینه است
مهر تو به طوفان بلا نوح و سفینه است            جز زینب و کلثوم چه کس بر تو قرینه است؟

تو قلب حسین‌ استی و تو روح ربابی
در هُـرم عـطـش مـادر آئـیـنه و آبـی

پیغـمبر و زهـرای مطهـر به تو نازد            هـنگـام سخنرانی ت حیدر به تو نازد
عباس و حسین و علی‌اکبر به تو نازد            بر شانۀ بابا عـلی اصغـر به تو نازد

در کوفه گشودی لب خود را به تکلم
دیـدم پـدرت زد بـه سرِ نیـزه تـبـسـم

دیدی پـدرت سر به کـف دست نهاده            چون شعله کشیده سر و چون کوه، ستاده
بـر رفـتـن میدان ز حـرم کرده اراده            تـنهـا تـو ورا کـردی، از اسب پـیاده

پای فرسش را بـه کف دست گرفـتی
انگار که یک لحظه از او هست گرفتی

ای فـاطـمـۀ فـاطـمـه، ‌ای کـوثـر بابا            هـمـسنگـر عـمـه بـه کـنـار سـر بـابا
الـحـق که تویی پاره‌ای از پیکـر بابا            وز حـنـجـر بـبـریـده پــیـام آور بـابـا

تـنهـا نه هـمـین در دل آرام حـسیـنی
تـا روز جـزا حـامـل پیـغـام حـسیـنی

تو یک گل نیلـوفری از گـلشن زهرا            دامـان تو عکس گـلی از دامن زهرا
زیـبـد به تن پاک تو، پـیـراهن زهـرا            حـتی بـدنت گـشـت شـبـیـه تن زهـرا

آغـاز شد از دامن گـودال، خـروجت
تا گوشۀ ویـرانه چهـل بار عـروجت

ای جای لبت مانده بر آن حنجر پاره            اشک تو به هفتاد و دو خورشید، ستاره
عـبـاس به تـبخـال لـبت کرده نـظاره            حتی سر نی از تو خجل گشت دوباره

روئید گل از شرم تو بر صورت عباس
تو دست گرفتی به رخ از خجلت عباس

هر خانه که دارای رباب است و سکینه            آن خانه بوَد خـانه‌ای از شهـر مدیـنه
ای مانده تو را داغ روی داغ به سینه            ای خـون خـدا را به ره شام، رهـینه

وصف تو جـز از عترت اطهار نیاید
از «میثم» بی دست و زبان، کار نیاید

تو کـیـستی؟ چراغ بـهـشت مدیـنه‌ای            آئـیـنه‌دار حُـسن حـسینی، سکـیـنه‌ای
باید به رتـبه زینب ثـانی بخـوانـمـت            چون عمه‌ات به صبر نداری قرینه‌ای

در آسـمـان صبـر فـروزنده کـوکـبی
بـیـن تـمـامـی اُســرا رکـن زیــنـبـی

دشمن ذلـیل عزّ و وقار سکینه است            فریاد کـربلای حـسینی به سینه است
در مکـتب مجاهـدت و صبر و ابـتلا            ایثار و استقامت و ایمان گزینه است
هر چند درد و رنج اسارت کشیده‌ای
تو خصم را به بند حقارت کـشیده‌ای

روی تو آفـتـاب تـمـاشـای بـاب بـود            آئــیــنـۀ تــمــام نــمــای ربــاب بــود
در منطـق تو معجـزۀ نطـق مرتضی            پیغـام تو حیا و عـفـاف و حجاب بود
از سنگ و تازیانه که در شکوه نیستی
در قـتـلگه به پیکـر بی سر گـریـستی

در مجلس یـزید که قـلـبت کباب بود            دیـدی مـیان طـشت طلا آفـتـاب بـود
نامحرمت به دور و غمت بی‌حساب بود            بر چهره آستین و دو دستت حجاب بود
فریاد و آه و اشک و غم از گریۀ تو سوخت
حتی دل یزید هم از گریۀ تو سوخت

گاهی صدای گریه اصغـر شنـیـده‌ای            گه ناله در شـهـادت اکـبر کـشیـده‌ای
گاهی به روی خار مغـیلان دویده‌ای            گه حـنجـر بـریـده به گـودال دیـده‌ای
در هر بلـیّه حمد الهی‌ت بر لب است
الحق تو را مقاومت و صبر زینب است

ای یادگار فـاطـمه، ای دخـتر حسین            همگام زیـنـبـیـنی و هم سنگـر حسین
در راه شـام راهـنـمـایـت ســر پــدر            منـزل به مـنـزلی تو پیـام ­آور حسین
هر خانه‌ای که هست رباب و سکینه‌اش
باشد صفای روضه شهـر مـدیـنه‌اش

تو مصحف حسین و بهشت است دامنت            بر صفحـه جـمـال فـروزنده احـسنَت
پامـال حـرمتت شده از جور دشمنان            بـا تـازیـانـه آیـه نـوشـتـنـد بـر تـنـت
تـو راز نـاشـنـیـده ز بـابـا شـنـیده‌ای
تـو قـاصـد پـیــام گـلــوی بــریـده‌ای

ای پاکی و عفاف و حیا شرمسار تو            دشـمن حـقـیـر مـنـزلت و اقـتـدار تو
پیـوسـته بـاد بـاغ شـهـادت بـهـار تو            تا روز حـشـر گـریه «میثم» نـثار تو
قلب حسین و چشم و چراغ مدینه‌ای
سرتا قـدم جلال و وقـار و سکینه‌ای

کـنـد تـکـیـه بر اقـتـدارت خـیـام            کـه رکـن خـیـامـی و والا مـقـام

سـکـونی به سکّـانِ فُـلک نجات            از این رو سکینه تو را گشته نام

گواهم همین تلّ در پیش روست            تو را سجده برده‌ست دشت قـیام

به نـفـس نفـیس تو هم باز گشت            ضـمـیرِ “عـلـیکـنَّ مِـنّی السّلام”

تو آن کعـبۀ تـیره‌پـوشی که نور            حجاب تو را کرده است استـلام

کـمالی چـنـیـن و جـلالـی چـنان            عـلی‌وار و زهـرا نـشـانی تـمـام

نـرفـتـه نـخ معـجـرت دست بـاد            نـدیـده جـمـال تو را صبـح شـام

تـجـلّـی زهـرا! نـبـود این بـعـیـد            که خـیـر الـنّـسـایت بـنـامـد امـام

بـکـش تـیـغِ آه و دو دم سـر بـده            الا ذوالـفــقــار عــلـی در نــیــام

بخـوان خـطـبه تا یـادمان آوری            « کـلامُ الامـیـرِ امـیـرُ الکـلام»

به تعـظـیم شـأنت جـهـانی اجـیر            امیـری تو و شام و کـوفه اسـیر

عـلی خویی و زین أب مـنصبی            از آن رو کـه آئـیـنــۀ زیــنــبــی

وقـاری که جلـباب پوشیده است            حیایی که در نـور پـیچـیده است

از آن خـانه‌ای که تویی و رباب            نـرفـته حـسـین‌ت به پـای شـتاب

عـفـیـفـه، جـلـیـله، کـریـمه لـقـب            تو نـور خـدایـی نـسب در نـسب

چه نوری که بر عالمی چیره شد            به خورشید کی میتوان خیره شد؟

ندیـدنـد جـز نـور در محـضرت            گره‌های کوری‌ست بر معجـرت

به یک آه تو خـم شود پشتِ دین            بـیا مـثـل زینب به مـنـبر نـشـین

علی گونه با خـطبه کـولاک کن            بخوان مسجد کـوفه را خاک کن

بخـوان تا بـلـرزد زمین و زمان            بـگـو اسـکـتوا لب بـبـنـدد جهان

که کـوفـه عـلـی را تجـسّـم کـنـد            که زنگ شتر دست و پا گم کند

که مسجد بلـرزد ستون تا ستون            بکش کار ما را به مرز جـنـون

بـدا آنکـه شـد گـرمِ تـوهـیـن تـو            کـنـد کـاخ را خـاک، نـفـرین تو

به زیـنـب ولـی اقـتـدا مـی‌کـنـی            تو هـم جای نفـرین دعـا می‌کنی

هرچند از خـورشـیدها کم می‌نویسیم            حالا ولی با اشـک نـم نـم می‌نویـسیم

با اسـم بی‌بی اسـم اعـظـم می‌نویـسیم            آری ز بـانـوی مـحـرّم مـی‌نـویـسـیـم

در دادگاه عشق محکومیم صد شکر

از نـوکـران اُمِّ کـلـثـومـیـم صد شکر

زهرا و احمد بود علی مـرتضی بود            اُمُّ الـمـصائب بود و هم اُمُّ البـکـا بود

سرتا به پـا مـستـغـرق ذات خـدا بود            پـشـت ولـی الله وقـت فــتـنـه‌هـا بـود

چادر ز جنس غیرت زهرا به سر کرد

با خطبه‌اش بین کوفه را زیر و زبر کرد

آیات قـرآن است سـرتـا سـر کـلامش            جـبـریل سر خم می‌کند از احترامش

عـقـل ضعـیف ما کجا درک مقـامش            دارد تـفـاوت بـا هـمـه نـوع قـیـامـش

گــمـنـام شـد امــا کـرامـت تــام دارد

تـا بـه ابــد حــق گـردن اســلام دارد

به مـردی این زن زمـانـه زن نـدیـده            اوج جـلالش را زمـین قـطـعاً نـدیـده

مثلش کسی در مرثـیه خـواندن ندیده            از ظلم دشمن روز خوش اصلاً ندیده

یـادش نـرفـته روضـۀ بـیت الـولا را

مـیـخ و زمین افتادن خـیـرالـنـسـا را

هم کربلا رفـته‌ست هـم گـودال رفـته            هـم بـه کـنـار پیـکـری پـامـال رفـتـه

هم مثل زینب سوخـته از حـال رفـته            هـم ذوالجـنـاح آمد به استـقـبال رفـته

شـلاق درهـم کرد حـال پـیکـرش را

هیهات او تنهـا گـذارد خـواهـرش را

در شام اصلا قامتـش مثل کـمان بود            از داغ و ظلم بی‌امان او ناتـوان بود

خونین جگر از ظلم های شامـیان بود            راهی بـسوی مجـلس نامحـرمان بود

چه روضه‌هایی قسمت بانوی دین شد

بالانـشـین آسـمـان ویـران نـشـین شد

ای نـخـل کـوثـر را ثمر یا اُمِّ کلثوم            ای مـایـۀ فـخـر بـشـر یـا اُمِّ کـلـثـوم

ای دومـین زینب، سـراپا زینت اَب            ای زیـنـت نـام پــدر یـا اُمِّ کـلــثــوم

ای چارمین خورشید نور از نسل کوثر            بر فـاطـمـه نـور بـصـر یا اُمِّ کـلثوم

ای کـوکب افـلاک، ای نـور مجـسم            ای خواهر شمس و قـمر یا اُمِّ کلثوم

زینب که سر تا پا علی بود و علی بود            رفـتی به زهـرا بـیـشـتر یا اُمِّ کلثوم

حـتماً تو هم مانـند زینب دیده بودی            که مادرت در پشت در... یا اُمِّ کلثوم

حـتماً تو هم از داغ کوچه داغداری            از مـاجـرا داری خـبـر یا اُمِّ کـلـثوم

از کـوچه‌ها تا کوچه‌های شام رفتی            رفـتـی کـنـار تـشـت زر یا اُمِّ کلثوم

با خیزران دیدی چه غوغایی به پا کرد            جام شراب و چشم تر... یا اُمِّ کلثوم

ای وای از ساعات قتل صبر ای وای            ای وای از ساعات سر... یا اُمِّ کلثوم

هرکس می‌آمد جای زخم قبل می‌زد            با نیـزه و سـنگ و سپـر یا اُمِّ کلثوم

سرها که شد بر نیزه‌ها، تازه شروع شد            وقـت هـجـوم صـد نـفر یا اُمِّ کـلثوم

هر کس که آمد قتلگاهش دست پُر رفت            انگشتر و دستار سر ... یا اُمِّ کلثوم

نقـش جـلـیـله دخـتـرِ ارباب سـر جـدا            بعـد از شـهـادت پـدرش، بعـد نـیـنـوا

کـمـتـر نـبـود از هـنرِ عـمّه‌های خود            با شعر، خطبه، نوحه، تباکی، بکا، دعا

یعـنی پس از شـهادت شاه شهـیـدمان            مرهون نوحه‌های سکـیـنه‌ست کربلا

آن بـانـویـی که عـابـدۀ اهـلـبـیت بـود            با سوز خویش داده چنین درسِ دین بما

راه حسین، راه قیام است و راه خون            باید هـمـیـشه زنـده نگه داشت راه را

تـیغ زبـان گـشـود، به فـریـادِ فـاطمی            گفـت از هزار داغ، یکی را برای ما

وقت غـروب بـود و أذانی نـمی‌رسید            إلاّ صــدای هــلـهــلـۀ لـشــگــر دَغــا

دیدم به چشم خویش در اطراف خیمه گاه            در لابلای شـیـون و غـوغـای ماجرا

دیدم ز پای خواهر من زیوری ربود            یک نابکار، با طمع و حرص، بی‌هوا

در بینِ دود و آتشِ خیمه، بدست خصم            دیدم چکـید خون، ز همه گوشواره‌ها

دیدم فـرارِ خواهـر دیگر در آن میان            با دامنِ به شعـله نِشـسته، سوی کجا؟

می‌گـفـت با تـمام نـواهای زخـمی‌اش            اینجاست موجِ خونِ خدا، موج کربلا

این موجِ کربلا همه را غـرق می‌کند            مستغـرق خـدا چو سکـینه، نه در بلا

نـاگـاه کـتــاب گـریـه را وا مـی‌کـرد            آن قـدر که پـشـت نـاله را تا می‌کرد

در مـجــلـس روضــۀ امــام صــادق            یــاد لـب خـشـکـیــدۀ بــابــا مـی‌کـرد

*******************

بانو! بنشین، بخوان، بگو حرف بزن            از تـیر نـشـسـته بر گـلـو حرف بزن

بـانـو! دم آخــری کــمـی آب بـخــور            از خـاطـره دسـت عـمـو حـرف بزن

*******************

از سـایـه سـنگ رد شده لـشـگـر من            زنجـیـر نـشـسـته روی زخـم پـر من

این غصه، شبانه، بی‌صدا پیرم کرد:            تشت و سر و چوب و گریه خواهر من

*******************

چوبی‌که به لب اشاره می‌کرد آن روز            از عـمه جگـر پـاره می‌کرد آن روز

ترسیدم از آن چـشم حـرامی ناگاه...            وقـتی که مرا نظاره می‌کرد آن روز

راوی کـرب و بلا دارد روایت می‌کند            از جـدایی سـر و تن‌ها حکـایت می‌کند

 شد سکینه معنی‌اش آرامش قلب حسین            بشنو از دریا زمانی که شکایت می‌کند

چون روایت می‌کند از کربلا یک روضه‌اش            تا همـیشه مجـلس ما را کـفـایت می‌کند

راوی کرب و بلا با روضه‌های مستند            تازه در روز قـیامت او قـیامت می‌کـند

نـام زیـبـایش برای بـردن قـلـب حـسین            با رقـیه با عـلی اصغـر رقابت می‌کـند

تا رقـیه می‌رسد محـو سکـیـنه می‌شود            هرچه می‌گوید حسین عباس اطاعت می‌کند

آه اَیْنَ عمِّیَ الْعـباس او هم نکـته‌ای‌ست            که خـیـال بچـه‌هـا را آه راحـت می‌کـند

شمر یک بیماری سخت است که در قافله            بـه تـمام مـردهـا دارد سـرایت می‌کـنـد

در تمام راه هم بر ضرب و شتم بچه‌ها            شمر فرمان می‌دهد خولی اطاعت می‌کند

دخـتـرِ شیـر خـدا جـلـوۀ حـیـدر دارد            مثلِ«زینب»بخدا هـیبتِ صفـدر دارد

غــرّش اش مـثـلِ پـدر آیـنـۀ وجـه الله            بی‌سبب نیست چنین رزمِ دلاور دارد

ارث ها بُرده ز مادر نَفَس اش زهرایی            رزقِ بی‌حدّ وحساب از سوی کوثر دارد

خطبه‌هایش همه کوتاه ولی جانسوزند            هرکجا پای نهد شورشِ محـشر دارد

» زینبِ دوّمِ » مولاست، پُر از پویایی            اسـداللهِ جـهـان زیـنـت و زیـور دارد

اُمِّ کــلـثــوم بُــود اُمِّ شــرف، اُمِّ وفـــا            صحبت از مدحتِ او رحمتِ دیگر دارد

در اسارت به سر و سینه زد و نالان شد            بس که در سینۀ خود داغِ‌ بـرادر دارد

شانه در شانۀ زینب همه جا غوغا کرد            بس که بانوی جهان، اِرق به خواهر دارد

دیار عشق و جنون پُر ز آه مظلوم است            روایت غمشان صد کتاب منظوم است

هر آنچه کـربـبلا بر سر حـسـین آورد            حـکـایت دل پـر خـون اُمِّ کـلـثـوم است

شریعـه بسـتـه شد و آب شد دگر نایاب            علی اصغر شیرخوار از چه محکوم است

یکی فتاده به هامون ز خاک و خون غلطان            یکی اسیر و پریشان،  ز یار محروم است

اگـر چه زیـنـب ثـانـی بود ولی او هـم            همیشه در کـنف ظل چهار معصوم است

نصیب زینب و تو شد فراغ و خون جگری            گواه صبـر شـمـا ذات حَیّ قـیّـوم است

تو دخت شیر خدایی تو شیر زن هستی            عـنـاد با اسـد الله چـقـدر مـرسـوم است

تو خطبه خواندی اگر در رثای مظلومان            کلام نافـذ تو هم به گریه مخـتـوم است

به شام و کوفه اسیران حـقـیر گـردیدند            چـقـدر شام بلا نامبـارک و شـوم است

کسی که نـسـبت پـیـوند با حـرامـی داد            نفاق و دشمنی او هـمیشه معـلـوم است

نگـشـته بـوتـۀ خاری هـنـوز لایـق گـل            نصیب هرزه فقط میوه‌های زَقّوم است

تو و سکینه به باب الصغـیر سوریه‌اید            مـزارتان حـرم دو فـقـیـد مغـموم است

تو عین صبر جمیلی تو زین اَب هستی            که حسرت تو فقط بوسه‌ای ز حلقوم است

از روز اوّل در کـنـار خـواهـرش بود            آئـیـنـه‌دار حُـسن و صبـر مـادرش بود

با روضه‌های مـادر خود گریه می‌کرد            هــمــراه بـابــا تــا وداع آخــرش بــود

پاره جگـرهای حسن را دیـد در تـشت            او مـادرانه هر کجـا دور و بـرش بود

از مکه زد بیرون به هـمراه حسیـنـش            تا کـربـلا مـردانه جـزو لـشگـرش بود

یک غصه در دل داشت قـربانی ندارد            این غـم شـبـیـه درد، داغ دیگـرش بود

بـاب الـحـوائـج گـفـت من قـربـانی تـو            او مثل عبدی کربلا در محضرش بود

سقا که پـرپـر شد قـدش یکباره خم شد            در هـر نـفـس یاد عـزیـز پرپـرش بود

اُمُّ الــبــکـا شُــد اُمِّ کـلــثــوم از غــم او            تـنها انـیـس حـضرتش چـشم ترش بود

شش ماه بعد از کربلا از غصه دق کرد            بـانـو شـهــیــد روضـۀ آب آورش بـود